To jest świat zepsuty na każdym możliwym poziomie, rządzący się okrutnymi zasadami. Podstawowa zasada brzmi, że jak się wychylasz, to za chwilę cię nie będzie. Jedyne, co jeszcze jakoś ratuje sytuację, to ludzie, ale rzeczywistość wywiera taką presję na jednostkę, że humanizm też przestaje działać.
Pamiętam scenę z przedszkola: stołówka, wszyscy smętnie mieszają w talerzach barszcz czerwony. Smakuje jak i całe przedszkolne jedzenie, czyli paskudnie. Chyba nikt nie wspomina dobrze przedszkolnych obiadów (a już szczególnie szpinaku). Z przyjemnością jedzenia nie miało to wiele wspólnego, celem było przecież tylko pozostawienie pustego talerza. Nie zawsze udawało się osiągnąć cel. Tego dnia pewien […]