Śnieg padał do szóstej i dał se spokój, widząc, że na dole nie ma godnego przeciwnika. Może to dziwne, ale ja naprawdę lubię prowadzić, kiedy jest ślisko. Tylnonapędowym Mercedesem był jeszcze większy fun niż Jeepem, ale niestety można było utknąć w zaspie.

Cóż, zdaję sobie sprawę, że znakomita większość kierowców nie podziela moich upodobań i taki stan dróg raczej ich wkurza. Kierowcy przyzwyczaili się nieco do zimy i już nie jeżdżą jak ostatnie lapety, ale i tak jeżdżą wolniej, więc korki są nieuniknione, bo przepustowość ulic jest parametrem stałym. Próbowałem się wczoraj przebić do centrum, by przysiąść na dłużej w przytulnej kawiarence i wykombinować, co dalej ma się wydarzyć w mojej zmyślonej Warszawie przyszłości z powieści, którą piszę. Utknąłem na alei JPII dobre kilkaset metrów przed kinem Femina. Kilka lat temu, gdy o podobnej porze śnieg zaskoczył miasto, ludzie porzucali samochody na środku Trasy �?azienkowskiej i innych arterii. Wybierali pieszy spacer do domu. Warszawę da się przemierzyć na piechotę - odkryłem to podczas któregoś ze strajków komunikacji miejskiej.

Ale jednak nie taki miałem plan dnia. Nie wyglądało to wesoło. Przez jedną zmianę świateł skrzyżowanie pokonywał najwyżej jeden samochód, a jak przyszła kolej na autobus miejski, to kilka zmian było z głowy. Prognoza nie wyglądała za wesoło. Od najbliższej zawrotki dzieliło mnie jakieś pół godziny. Alternatywy? W prawo park, czyli krzaki, drzewa, gołębie, ławki, matki z dziećmi i wszystko to, co zwykle składa się na park; w lewo wysokie krawężniki, kupa śniegu, wyalienowane z asfaltu torowisko tramwajowe, ale i wybawienie w postaci bocznej uliczki przy Pawiaku (nie pomnę nazwy). Czyli escape z tej stagnacji był na godzinie dziewiątej, przecież linia ciągła nie obowiązuje, kiedy jest pod śniegiem. Reduktor i opony z indexem „M+S” (mug & snow) wystarczyły, by pokonać tę przeszkodę od niechcenia, tak na zimny łokieć. Miny innych kierowców - bezcenne. Wiem, jestem złym człowiekiem.

Z wielu warszawskich kawiarni, które służą mi za myślarnie, musiałem z przykrością wybrać jedną z tych usytuowanych w Arkadii, gdzie każde miejsce jest chyba nastawione na jak najszybsze pozbycie się klientów. Kawę pijemy duszkiem, a sernik na raz!

Co ciekawe z Galerii Mokotów tez zniknęły dwie kawiarnie, które mógłbym określić przymiotnikiem „przytulne”, a zostały te typu „poczekalnia na dworcu PKS Kielce”. Czyżby goście za długo przesiadywali w zbyt fajnych kafejkach? No, ja muszę, bo mam taką metodę pracy - wymyślam mikrokonspekt na dzień, dwa dni pisania, a potem wracam do domu i te luźne myśli klikaniem w klawisze przekuwam w impulsy elektromagnetyczne, które kiedyś tam w trudach moich, redaktorów i korektorów wypoczwarzą się w powieść.

Są różne metody pisania. Jerzy Pilch pisze, odbierając telefony, załatwiając w międzyczasie bieżące sprawy i nie przeszkadza mu to, a wręcz go inspiruje, podejrzewam. Jacek Dukaj podzielił z chirurgiczną precyzją swój dzień na bloki tematyczne. Kiedy ma wyż intelektualny - pisze, jak poziom koncentracji spada - czyta, potem odpisuje na maile, potem oddaje się rozrywce. Stephen King poleca wszystkim pisarzom żelazną dyscyplinę, czyli siadasz do pracy o określonej porze i nie wstajesz od klawiszy, póki nie napiszesz założonej liczby znaków tudzież słów. Wit Szostak przez pół roku obraca w głowie pomysł, potem siada i w iście pilipiukowym tempie przelewa gotową historię na papier (dysk), ile siły i tempa w palcach. Pracuje przy tym do późna, a jak kładzie się spać, to kilka kilometrów dalej wstaje właśnie �?ukasz Orbitowski, by od bladego świtu pisać horrory i mieć to pisanie z dyńki na długo, zanim minie moja subiektywna północ. Jacek Piekara reprezentuje chaos, gdzie okresy pracy, rozrywki, odpoczynku, a nawet snu są przypadkowe w swym punkcie startu i czasie trwania.

Jak piszą inni, nie wiem. Wiem, jak ja piszę, a raczej, jak nie powinienem pisać. Nie powinienem pisać z rozdzielnika, czyli metoda Kinga nie znajduje u mnie zastosowania, bo kończy się to kilkugodzinnym gapieniem się w pusty ekran. Próbowałem wielu sposobów. Jestem sową pod dyktaturą porannych słowików. Szczyt moich możliwości intelektualnych przypada na koniec dnia. Mimo kilkudziesięciu lat prób przestawienia tego, karcenia mnie przez rodziców, żebym już gasił światło, i nauczycieli, że śpię na pierwszych lekcjach, nic z tego przestawiania nie wyszło. W poczuciu winy siedziałem do późna, nie mogąc zasnąć, potajemnie czytając książki przy latarce pod kołdrą. Potem w takim samym poczuciu winy, senny spóźniałem się do szkoły i pracy. W pewnym momencie zrozumiałem, że karcenie mnie za to jest jak znęcanie się nad mańkutem, który odruchowo chce robić wszystko nie tą ręką, co wszyscy. Jeśli już muszę być brzydkim kaczątkiem, to mogę być przynajmniej dumnym brzydkim kaczątkiem ;)

Moje pisanie wygląda tak, że każde rozproszenie mojej uwagi rozwala mi pracę na co najmniej kwadrans. Buduję sobie w głowie wirtualny domek z kart fabuł, postaci i całej tej reszty elementów składających się na dobrą historię. Wszystko mnie rozprasza, jestem nieznośny dla ludzi wokół mnie, bo nie przeszkadza mi tylko przeszkadzanie, ale nawet teoretyczna możliwość przeszkodzenia. Muszę przyznać, że powoli skłaniam się ku modelowi chaotycznemu. To takie zwierzęce - kładę się, kiedym senny, wstaję, jak się wyśpię. Cóż, skoro w tym zawodzie i w tym osobniczym przypadku to działa…

Kwadrans po siódmej obudziłem syna i wyprawiłem go do szkoły, po czym wróciłem do pisania. Zarwałem noc, ale powstał kawałek fajnej, soczystej historii, która nie mogłaby powstać o żadnej innej porze doby. A potem powstał ten wpis. Czy było warto? Chyba tak.

This entry was posted on Thursday, 2010/01/07 at 9:43 and is filed under Zamyślenia, -. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.