Autor Marsa mruga do czytelników okiem – szczególnie do tych, którym twarda fantastyka naukowa z początków drugiej połowy zeszłego stulecia nie jest obca. Kosik serwuje nam właśnie takie klasyczne w treści i formie hard science fiction. Nie wydaje mi się jednak, żeby ten lekki cień klasyków, nieustannie padający na powieść, miał komuś przeszkadzać – wręcz przeciwnie, wielu zapewne ucieszy się, że nie tak dawno powstało dzieło tak doskonale naśladujące mistrzów. To tyle, jeśli chodzi o pierwszą połowę książki. Bo jest także druga.

Po tym, jak Kosik popycha akcjÄ™ o kilkadziesiÄ…t lat do przodu, zmienia siÄ™ wÅ‚aÅ›ciwie wszystko. Z “archaicznej” konwencji przechodzimy do tego, co znamy z dzisiejszej fantastyki – pomysÅ‚owego melanżu cyberpunku i typowego science fiction. Autor trochÄ™ wybiÅ‚ mnie z rytmu: nagle na Marsie, niesamowicie przypominajÄ…cym naszÄ… ZiemiÄ™, pojawiajÄ… siÄ™ niezwykle wysokie budynki, opasajÄ…ce caÅ‚Ä… planetÄ™ sieci Å‚Ä…cznoÅ›ci, napÄ™d rakietowy zastÄ™pujÄ… silniki antygrawitacyjne. PoczuÅ‚em siÄ™, jakbym po lekturze Kronik marsjaÅ„skich dostaÅ‚ do rÄ…k Accelerando. (wiÄ™cej na polter.pl…)

This entry was posted on Tuesday, 2009/09/08 at 1:44 and is filed under Mars, Recenzje. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.