Istnieją tylko dwa rodzaje wynalazków: te, które powstały na zamówienie armii i te, które trafiły do niej później. Nie przychodzi mi do głowy żadna technologia, żadna dziedzina ludzkiej działalności, która nie miałaby zastosowania militarnego. Zabijanie się nawzajem wydaje się jedną z ulubionych zabaw znanych ludzkości. Nic więc dziwnego, że wymyślamy coraz to nowe sposoby, by tę zabawę urozmaicić. Jednym z pomysłów jest wykorzystanie sił przyrody.

HAARP (ang. High Frequency Active Auroral Research Program) to program wojskowych badań naukowych prowadzonych przez US Air Force, US Navy i DARPA. Program jest przedmiotem dziesiątek teorii spiskowych. Jedna z nich twierdzi, jakoby instalacje projektu miały służyć wywoływaniu trzęsień ziemi. To wyjątkowo mało prawdopodobne, ale w każdej teorii spiskowej kryje się ziarno prawdy. Naukowcy pracujący dla armii od dawna próbowali stworzyć superbroń zdolną do wywoływania trzęsień ziemi. Już podczas drugiej wojny światowej inżynierowie brytyjscy skonstruowali bombę, zwaną earthquake bomb lub seismic bomb. Teoria działania była prosta: zrzucona z dużej wysokości bomba z naddźwiękową prędkością wbijała się w grunt i detonowała na pewnej głębokości. Efekt na małym obszarze przypominał trzęsienie ziemi o sile do 3,6 stopnia.

Oczywiście marzeniem wojskowych było działanie na nieco większą skalę, a najchętniej tak, aby nikt się nie zorientował, że zjawisko nie jest naturalne. Wydawało się to niemożliwe aż do czasu, gdy okazało się, że taka broń istnieje od dziesięcioleci. Nie była projektowana z myślą o zastosowaniach militarnych, a o jej istnieniu dowiedzieliśmy się, gdy sama wypaliła.

Mowa o wydobyciu gazów łupkowych. Zaburzona równowaga geologiczna w mniej stabilnych sejsmicznie rejonach powoduje powtarzające się wstrząsy i to nie takie słabe, bo czasem sięgające niemal sześciu stopni w skali Richtera. Co ciekawe, wstrząsy nie ustają nawet po zaprzestaniu wydobycia. Geolodzy prorokują, że uspokojenie ziemi może potrwać nawet kilkaset lat. Najbardziej prawdopodobną bezpośrednią przyczyną nie jest samo wydobycie gazu, lecz troska o środowisko naturalne – wtłaczanie pod ziemię płynu odpadowego, którego oczyszczenie z chemikaliów jest zbyt kosztowne.

Inny sposób wywołania trzęsienia ziemi to spiętrzenie dużej ilości wody. W tej metodzie szkodzenia samemu sobie wyspecjalizowali się Chińczycy. Na szczęście zastosowanie tych technologii na wojnie jest mocno problematyczne.

Mniej problematyczne może się okazać użycie energii słonecznej. Już starożytni wykorzystywali lustra do podpalania okrętów przeciwnika. Dziś ambicje są znacznie większe. Umieszczanie na orbicie gigantycznych luster mających oświetlać nocą miasta i instalacje przemysłowe to stary pomysł. Pisał o nim chociażby Stanisław Lem w Fiasku, gdzie nazwał je solektorami. W rzeczywistości pomysł okazuje się tak trudny i kosztowny, że nieprędko zostanie zrealizowany. Może to i dobrze, bo wystarczy przecież minimalnie zmienić geometrię zwierciadła, by otrzymać broń termiczną, którą łatwo skierować w dowolne miejsce na Ziemi.

Czy można taką broń zbudować niechcący? Jasne. Wybudowany w 2014 roku londyński wieżowiec 20 Fenchurch Street ma tak wyprofilowaną elewację, że skupia promienie słoneczne na parkingu i okolicznych budynkach. Spowodował co najmniej jeden pożar i zniszczył kilka samochodów.

Skoro już jesteśmy przy Wielkiej Brytanii, warto wspomnieć o tym, jak powstały Wyspy Brytyjskie, które kiedyś były integralną częścią kontynentu europejskiego. Kanał Angielski (La Manche) najprawdopodobniej jest dziełem gigantycznej fali tsunami, która przelała się przez niziny, wymywając przy okazji miękkie osady kredowe. Tsunami to tak fantastyczny kataklizm, że nie mógł on nie wzbudzić zainteresowania wojska. I oczywiście wzbudził. Podczas drugiej wojny światowej Brytyjczycy wspólnie z Amerykanami prowadzili program o kryptonimie Project Seal. Jego celem miało być opracowanie sposobu na wywołanie wysokich fal przy użyciu konwencjonalnych materiałów wybuchowych.

Project Seal również okazał się niewypałem. Po pierwsze dla osiągnięcia właściwego efektu trzeba by użyć, bagatela, dwóch milionów ton trotylu. Po drugie program przestał być potrzebny, gdy sukcesem zakończył się Manhattan Project, w którego wyniku powstała bomba atomowa. Paradoksalnie wydawać by się mogło, że bomba atomowa to doskonały zamiennik dla kosmicznej ilości trotylu. Jednak wojskowi doszli do wniosku, że zamiast trudzić się i wysyłać na wroga dziesięciometrową falę, lepiej dostarczyć mu wybuchową przesyłkę wprost do salonu.

Niektóre pomysły wojskowych są gotowymi tematami do filmów i książek science fiction. I co ciekawe nigdy nie będzie pewności, czy broń wywołująca kataklizmy, przypadkiem już nie powstała i nie została użyta.

This entry was posted on Wednesday, 2017/03/08 at 4:57 and is filed under Blog, Zamyślenia. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.