Nika dotarła sporo przed czasem. Przysiadła na murku obok schodów prowadzących do szkoły i obserwowała uczniów. Większość ubrana była elegancko, a przynajmniej odświętnie. Czasem pomachał ktoś znajomy. Nie zauważyła na razie nikogo ze swojej klasy, za to sporo osób nie kojarzyła nawet z widzenia. Oni również wyglądali na zagubionych, jakby znaleźli się tu pierwszy raz. Pewnie pierwszoroczni, choć… wyglądali na starszych.
Przy krawężniku bezszelestnie zatrzymał się czarny Land Rover. Felix wysiadł, pożegnał się z tatą i spojrzał na ponury i masywny gmach szkoły, przypominający trochę stary obiekt wojskowy. Dopiero po chwili dostrzegł Nikę. Przywitali się serdecznie, choć nie widzieli się zaledwie kilka dni.
– Dużo nowych – mruknęła Nika.
Felix obejrzał się za siebie. Pojawiało się coraz więcej uczniów. Do rozpoczęcia apelu pozostało dziesięć minut.
– Nie wyglądają na pierwszorocznych – zauważył. – Niektórzy są starsi od nas.
– Młodzież dziś tak szybko dorasta. – Net przeskoczył murek i stanął między nimi. – Za naszych czasów to było nie do pomyślenia. (more…)

Warszawa przyszłości, przyszłości, która – miejmy nadzieję – nigdy nie nadejdzie. Zwykły człowiek w niezwykłym świecie, wmanipulowany w tryby wielkiej polityki, która i tak niewiele znaczy wobec mechanizmów rządzących Różańcem. Jeśli podobał się Wam Vertical i Kameleon, mam nadzieję, że Różaniec też Was nie zawiedzie. A oto okładka. Już możecie narzekać, bo siedziałem nad nią tylko trzy dni ;)

Planowana premiera - 30 sierpnia (2017).

Przyjdzie, nie przyjdzie, przyjdzie… Obracał w dłoniach zapalniczkę. Chrzanić, nie ten, to będzie inny. Dopijał drugą kawę i wyglądał przez okno na słoneczny, ruchliwy chodnik. Może gdzieś tam jest, trzeci raz mija kawiarnię i bije się z myślami. Przyjdzie, nie przyjdzie… Klient, odważny anonimowością sieci, umawia się, ale często pęka przed osobistym spotkaniem. To oczywiście naiwność, bo dyskrecja w internecie jest ułudą amatorów. Będą chcieli wyśledzić – wyśledzą każdego. Tajemnica tkwi w nijakości codziennej szarej egzystencji. Tak przynajmniej powinno to wyglądać z zewnątrz. Powycierana i wymięta kurtka wojskowa, bezfasonowe spodnie z wieloma kieszeniami i czapka z daszkiem. To ostatnie, by uniknąć wzroku kamer, umieszczanych zwykle pod sufitem.
Wybrał miejsce, którego nie widziała żadna. (more…)

Zamek tak naprawdę nie był zamkiem, tylko tak nazywali go mieszkańcy. Kwadratowe podwórko wyglądało jak zamkowy dziedziniec otoczony ze wszystkich stron murami sześciopiętrowego budynku. Na ten dziedziniec można się było dostać przez bramę w tunelu wyciętym w parterze budynku. Oficjalnej nazwy „Oak Residence” mało kto używał. (more…)

Amelia zrobiła coś głupiego i prosi o pomoc Kubę, ale on jest zajęty konstruowaniem Niepodsłuchiwalnego Połączenia Kablowego. Wszyscy się podglądają przez monitoring obywatelski, a nikt na osiedlu, poza dziećmi, nie widzi Stuokiego Potwora! Humor i przygody od lat 7 do 107! Ten tom został zilustrowany przez Jakuba Grocholę. Premiera 18 maja.

Laura nigdy w życiu nie musiała pracować. Sprzątanie swojego pokoju się przecież nie liczy. Cóż, przybędzie jej nowe doświadczenie. Praca pokojówki chyba nie jest specjalnie trudna – posłać łóżko każdy umie.
Ubrali ją tu w fartuch, który co prawda bardziej wyglądał na kuchenny niż pokojówkowy, ale był wygodny, i nałożyli jej na głowę czapeczkę. Nie wyszłaby tak na ulicę, ale w hotelu to przecież norma. Potem powiedzieli jej, gdzie ma iść, czyli zapewne na zaplecze dla pokojówek, i tyle. Właściwie to się cieszyła z tej pracy, bo nawet jeśli się jej nie spodoba, potrwa to tylko kilka dni. (more…)

To pierwsza w historii okładka serii nie zaprojektowana przeze mnie i jednocześnie pierwsza w historii wydawnictwa Powergraph okładka wybrana w drodze konkursu. Autorką jest Klaudia Wawrzeszkiewicz, której gratuluję:) W piątek na stronie Fanclubu zostaną ogłoszone wyróżnienia. (more…)

Zaplecze pralni Pakol Raban w żadnym razie nie dawało się opisać przy użyciu określeń pozytywnych. Było tam ciasno, gorąco, wilgotno, a do tego za jedyne źródło oświetlenia służyła humorzasta świetlówka. W deszczowe dni z nieznanych powodów zaczynała mrugać z częstotliwością tak dobraną, by wkurzać jak najmocniej. Chudy, stały pracownik pralni, nazywał tę świetlówkę psychojarzeniówką. Właściciel pralni, pan Raban, odmawiał wymiany, twierdząc, że póki nie zgaśnie całkiem, to znaczy, że działa poprawnie. (more…)

Skończyłem okładkę nowej części „Amelii i Kuby”. Ta część będzie nosiła tytuł Nowa szkoła, a jej tematem będzie, zgadnijcie… nowa szkoła. Książka pojawi się w księgarniach przed Dniem Dziecka i tym razem nie będzie dzielona na dwie wersje.

Wszelkie konstruktywne uwagi mile widziane.

Po przedpokoju przechadzała się Mi z Frankiem na sznurku. Franek był iguaną, czyli legwanem, czyli jaszczurką. Ta jaszczurka w swoich rodzimych rejonach, gdzieś w Ameryce Południowej, potrafiła osiągnąć półtora metra długości i dwadzieścia kilo wagi. Kiedy Mi przekonywała mamę do zakupu Franka, mocno mijała się z prawdą. Powiedziała, że Franek już nie urośnie. Oczywiście rósł, ale na tyle wolno, że nikt tego nie zauważał.
Franek miał na szyi zapięty zepsuty zegarek mamy. To miała być obroża, a do niej przywiązany był sznurek, udający smycz.
– To dlatego chciałaś się uczyć węzłów? – zapytał Kuba, stając w drzwiach swojego pokoju. – Co ty właściwie robisz?
– Szkolę Franka. – Mi wycelowała palec w jaszczurkę i powiedziała zdecydowanym głosem – siad! O, patrz, usiadł. Szybko łapie. (more…)

Harald wyłączył silnik i wysiadł, a przyjaciele na wszelki wypadek zrobili to samo. Po prawej stronie, dwadzieścia metrów niżej, po czarnych wodach jeziora rozchodziły się jeszcze kręgi fal.
— Czy to się często zdarza? — zapytał cicho Felix.
— Nie zdarzyło się, odkąd położono tu asfalt. — Harald drżącymi dłońmi wyciągnął z kieszeni marynarki elegancką papierośnicę i zapalił papierosa.
— A kiedy położono ten asfalt? — ostrożnie zapytał Net.
Kamerdyner zaciągnął się mocno, wypuścił dym i dopiero odpowiedział:
— W czasach mojego prapradziadka.

Ziemie daleko za Murem Hadriana bardzo długo opierały się cywilizacji. Domy tutaj mają małe i wysoko umieszczone okna, jakby ludzie bali się nieznanego. Co bogatsi przez wieki mieszkali w zamkach i zameczkach, nawet w wieżach. Część z tych niewielkich budowli w ogóle nie miała okien na parterze. Na pewno nie budowali tak z myślą o wygodzie. Może się bali rozbójników? Tak… rozbójników zapewne też.

Nie krępujcie się, jeśli chcecie udostępniać ten film :)

Samochód wyłonił się zza zakrętu. Jechał na tyle wolno, że przyjaciele mieli dość czasu, by go rozpoznać, zanim jeszcze znalazł się w miasteczku.
— Tego można się było spodziewać… — mruknął Net.
Zielony kabriolet zatrzymał się przy przystanku, a lord McKillian uśmiechnął się do nich szeroko. Dziś miał wąsy zakręcone na końcach w małe kółka.
— Może was podwieźć? — zapytał.
W sumie nie pozostawało nic innego, jak wsiąść. Net i Nika usiedli z tyłu, biorąc między siebie wielki aluminiowy kufer, a Felix zajął miejsce obok kierowcy i od razu zapatrzył się w deskę rozdzielczą, która wyglądała jak kokpit bardzo starego samolotu. Eleganckie fotele i tylna kanapa przypominały stare, skórzane meble salonowe, w które wpada się głęboko. Były niesamowicie wygodne, na co jednak przyjaciele nie zwracali teraz wielkiej uwagi. (more…)

Oto okładka FNiN KDM. Już możecie zacząć narzekać.

Oficjalny tytuł trzynastego tomu FNiN to Felix, Net i Nika oraz Klątwa Domu McKillianów. Niestety nie mogę ujawnić reszty okładki, bo nie jest skończona. Premiera jest zaplanowana na drugą połowę listopada. Tak więc cierpliwości :)

Kolejny wstrząs podrzucił go na dobre dziesięć centymetrów w górę i zmusił do przyjęcia normalnej pozycji. Nika ścisnęła jego rękę.
– Zapnijcie pasy – poradził Felix, który przez cały czas na wszelki wypadek miał zapięty pas.
Wyświetliła się w tej chwili lampka z ikoną zapięcia pasów i rozległ się głos z interkomu:
– Proszę państwa, mówi kapitan Awaria. Zbliżamy się do strefy turbulencji. Może nami trochę potrząsnąć.
W głośnikach coś szczęknęło, zaskrzypiało i zatrzeszczało. Wydobywał się z nich cichy szum.
– Awaria interkomu? – zapytał Net.
– Zapomnieli wyłączyć mikrofon – stwierdził Felix.
Samolotem potrząsnęło jeszcze mocniej niż poprzednio, czemu towarzyszyły nasilone trzaski z głośników.
– Jezus Maria! – dobiegło z interkomu. – Widzisz ten front atmosferyczny?
W samolocie zrobiło się nagle zupełnie cicho, jeśli nie liczyć szumu silników. Net wychylił się przez Nikę do okna. Samolot wciąż leciał przez idealnie przejrzyste powietrze, pod błękitnym niebem bez jednej chmurki. Za to z przodu, od horyzontu po horyzont ciągnął się wał ciemnych chmur sięgających niemal ziemi.
– Granica między Anglią a Szkocją – ocenił Net. (more…)

Poniżej zamieszczam fragment opowiadania osadzonego w realiach powieści Felix, Net i Nika oraz Sekret Czerwonej Hańczy. Opowiadanie będzie można zdobyć gratisowo na najbliższych Targach Książki w Warszawie oraz we Wrocławiu, gdzie 29-go maja będę gościem Festiwalu Literatury dla Dzieci.

Net wyjął z kieszeni batonik, który kupił w charakterze prowiantu i zważył go w dłoni. Plan był taki, żeby zjeść go dokładnie w połowie podróży. Minęły może trzy sekundy, nim plan uległ zmianie. Net rozerwał papierek. Nie zdążył jednak odgryźć pierwszego kęsa, gdy otworzyły się drzwi i do przedziału wszedł wysoki i szczupły mężczyzna w zbyt obszernym szarym garniturze. Trzymał pod pachą wyrywającego się pieska rasy niewiadomoco. Prawdopodobnie był to york, ale dobrał się do niego ktoś okrutny, kto przyozdobił psa kolekcją czerwonych wstążeczek spinających sierść w liczne kitki. Przez to york wyglądał jak włochaty ukwiał.
— …bry — powiedział mężczyzna.
— …bry — odparł uprzejmie Net. (more…)

Amelia myśli, że Kuba jej nie lubi. Kuba myśli, że Amelia go nie lubi. Oboje są w błędzie. Tak można by w ogromnym skrócie opisać fabułę mojej nowej powieści dla młodszej młodzieży. Młodsza młodzież to znaczy młodzież przedfelixowa, że tak powiem, czyli 7-12 lat. Oczywiście czytelnicy Felixa, a nawet starsza młodzież (czyli dorośli) też coś tam dla siebie znajdą. (more…)

Projektowanie okładki książki na netbooku za złotówkę, mulącym się nawet przy odświeżaniu strony Facebooka, jest doświadczeniem, którego nie chciałbym powtarzać. Po każdym kliknięciu następuje kilkusekundowe mielenie dyskiem i dopiero można pracować dalej. Gdyby wszystkie te mielenia skomasować w jedno wielkie mielenie, byłby czas na przeczytanie dwóch rozdziałów niezłej książki, albo obejrzenie filmu pełnometrażowego. No ale się nie da. Czasem niestety trzeba się trochę pomęczyć w mało komfortowych warunkach, żeby do czegoś w życiu dojść. (more…)