Najważniejsze jest napisanie fascynującej historii, która wciągnie dzieciaki od pierwszego akapitu i nie wypuści aż do końca. Z ciekawymi bohaterami, a nie zaszkodzi też odpowiednią dawka humoru. Rolą pisarza jest zadbać, żeby nie tylko dobrze się taką książkę czytało, ale również żeby historia nie była pustą rozrywką, aby niosła jakieś ważne treści. A rolą nas, jako rodziców jest zachęcanie dzieci do czytania, podsuwanie im lektur i oczywiście wspólne czytanie książek. (więcej na Wirtualna Polska…)

Narracja, która uwzględnia percepcję współczesnych dzieciaków. Wartka akcja, poczucie humoru i pełne fantazji pomysły fabularne. Do tego problemy młodego pokolenia, promowanie więzi rodzinnych i odwoływanie się do takich wartości jak przyjaźń, odpowiedzialność i przyzwoitość. To elementy charakteryzujące dobrą literaturę dla młodego odbiory. (do posłuchania na polskieradio.pl…)

Siostra Kuby połyka tabletkę, po której wyrastają jej włosy tam, gdzie nie powinny. Dzieciaki postanawiają pojechać do producenta leku po antidotum. Czeka ich pełna zabawnych przygód wyprawa do… Wenecji. Czy Mi zamieni się w yeti, czy pies potrafi sterować gondolą i jakie tajemnice skrywa Wenecja?

Drzwi otworzyły się gwałtownie i wpadł przez nie szczupły mężczyzna o rozbieganym spojrzeniu.
— Nareszcie jesteście! — rzucił po angielsku.
Dzieci patrzyły na niego w osłupieniu. Mężczyzna nosił strój, który wskazywał na to, że jest kelnerem. A jeszcze bardziej wskazywała na to srebrna taca w jego dłoni.
— Jesteśmy — przyznał ostrożnie Kuba.
— Już się bałem, że nie zdążyliście wsiąść. — Kelner zmrużył oczy. — Myślałem, że będziecie… więksi. No nic, przygotujcie się — polecił im. — Zaraz zaczną się zamówienia. Jest środek nocy, ale w Serenissima Express czas biegnie inaczej. Gotowaliście kiedyś w restauracji pociągowej?
— Jakoś nie było okazji — Kuba wolno pokręcił głową.
— Co on gada? — spytała Mi. — Serowy express?
— Poradzicie sobie — zapewnił ich kelner. Nerwowo przełożył tacę w drugą dłoń. — Tu wszystko działa jak w normalnej knajpie. Tylko trochę buja. Hm, myślałem, że będziecie lepiej mówili po angielsku.
Kuba chrząknął, urażony.
Kelner odwrócił się i wyszedł.
Dzieci stały nieruchomo jeszcze chwilę.
— Co to było? — zapytała Amelia.
— Właśnie zostaliśmy przyjęci do pracy — powiedział Kuba. (more…)

Zasady konkursu są bardzo proste:

1. Kup książkę Rafała Kosika Amelia i Kuba. Wenecki spisek i zachowaj paragon.
2. Narysuj lub sfotografuj coś ładnego, wraz z odbiciem w wodzie.
3. Wyślij na adres wydawnictwa lub na konkurs@powergraph.pl swoją pracę wraz z paragonem oraz oświadczeniem.
4. Konkurs trwa do 30 czerwca 2018 r.
5. Pełny regulamin konkursu dostępny jest na powergraph.pl
(Konkurs dla osób urodzonych w 2003 r. lub młodszych!)

Powodzenia!

Starałem się napisać inteligentną, zabawną i pełna akcji książkę dla czytelników w wieku 7-13 lat, choć i dorośli nie powinni się nudzić podczas lektury. Sami sprawdźcie, czy mi się udało – premiera najnowszej części Amelii i Kuby już jutro (23 maja 2018).

Na najbliższych Warszawskich Targach Książki będzie dostępny przedpremierowo najnowszy tom Amelii i Kuby. Jeszcze ciepły, prosto z drukarni.

Na Abu Dhabi International Book Fair podpisaliśmy z wydawcami arabskimi jedenaście porozumień (to jeszcze nie są umowy) na książki Powergraphu! Trzymajcie kciuki, szanse na ukazanie się po arabsku mają: Roberta M. Wegnera Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ-Południe oraz tom drugi Wschód-Zachód, Rafała Kosika: Vertical, Mars i Kameleon, z serii „Felix, Net i Nika” tomy Gang Niewidzialnych Ludzi, Teoretycznie Możliwa Katastrofa oraz Trzecia Kuzynka, a z serii „Amelia i Kuba” dwie pierwsze książki pt. Godzina duchów oraz tom Nowa szkoła. Wstępne umowy podpisaliśmy z trzema wydawnictwami z Egiptu i jednym z Algierii. Nie spodziewaliśmy się tak udanego wyjazdu.

Miło mi niezmiernie, że moja powieść Amelia i Kuba. Stuoki potwór otrzymała nominacją do 24. Ogólnopolskiej Nagrody Literackiej im. Kornela Makuszyńskiego. Dziękuję bardzo. Więcej informacji dostępnych jest tutaj.

Mój recenzencki egzemplarz trafił do ośmiolatki. Mam nadzieję, że spodoba się jej nie mniej niż mi. Mam nadzieję, że będzie chciała więcej. Bo jest to taka lektura jakiej dorośli pragną dla dzieci. Rafał Kosik bardzo mądrze, nienatrętnie i z zapałem uczy: trudne słowa są tłumaczone, zazwyczaj w zabawny sposób dzięki przekręcającej ich brzmienie sześciolatce Mi. Albert, jeden z bohaterów, ma zespół Aspergera, traktowany jak indywidualista nie jak osoba chora, zajmuje pełnoprawne miejsce w dziecięcej społeczności. (więcej na lubimyczytac.pl…)

W tym samym budynku co kasy zoo i bramki wejściowe znajdował się sklepik z pamiątkami. To bardzo uprościło plan Mi, a przynajmniej tak jej się wydawało.
— Dzień dobry. — Mi oparła dłonie o ladę kasy. — Macie małpy? Szukam takich niewrednych.
Ekspedientka spojrzała na nią zza wielkich okularów, przez które jej oczy wydawały się dwa razy większe.
— Maskotki są tutaj. — Wskazała regał obok.
Mi podeszła do regału i wydęła wargi w wyrazie dezaprobaty. Na półkach leżały pluszaki. I owszem, część z nich to były pluszowe małpki. Były nawet owłosione plecaki, które po założeniu wyglądały, jakby ktoś niósł małpę na barana.
— To nie są małpy — stwierdziła Mi.
— Oczywiście, że są. — Ekspedientka wzięła z półki jedną z maskotek. — To jest… prawdopodobnie szympans.
— Rany, nie widzi pani, że to nie małpa? Albert, wytłumacz pani.
— Formalnie biorąc, to nie jest małpa, tylko model małpy — wyjaśnił uprzejmie Albert. — Model samochodu nie jest samochodem.
— Ach, no oczywiście. — Ekspedientka wreszcie zorientowała się, o co chodzi. — Mamy tylko pluszaki i takie plastikowe… badziewki. — Dotknęła dłonią koszyka z plastikowymi zabawkami.
— Czyli małpy się skończyły? — upewniła się Mi.
— Nigdy nie mieliśmy tu prawdziwych małp.
— Ale to jest zoo, nie? — ciągnęła Mi. — W zoo powinny być prawdziwe małpy.
— Są, oczywiście, że są. Na wybiegu dla małp. Tam. — Wskazała drugie wejście do sklepu, to od strony zoo.
— Aha. To dziękuję. — Mi ukłoniła się i ruszyła w stronę drzwi. Niestety, gdy do nich dotarła, dostrzegła brak klamki. — Co jest?
— To drzwi dla wychodzących z zoo — Albert stanął obok. — Ludzie mogą tędy przejść do sklepu po zwiedzaniu. Musisz się wrócić, kupić bilet i wejść przez bramkę.
— No jeszcze czego! Zabraknie mi kasy na małpę. (more…)

W ostatnią sobotę byłem gościem Filipa Łobodzińskiego w programie Xięgarnia w TVN24. Dla tych, którzy nie widzieli rozmowy na żywo, zamieszczam podcast.

Moja powieść Amelia i Kuba. Stuoki potwór została nominowana w plebiscycie Książka Roku 2016 portalu Lubimyczytać.pl w kategorii „książka dziecięca”. Plebiscyt trwa od 1 do 28 lutego, wyniki zostaną ogłoszone 10 marca. Na swoje ulubione tytuły możecie głosować tutaj.

Sposób pisania Kosika podoba mi się coraz bardziej. Pewnie pomyślicie, że żyłam pod kamieniem (a nie, bo ja żyję pod Pagórkiem), ale książki z tego cyklu to moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Świetnie mi się go czyta, podoba mi się jego dowcip i tworzenie postaci, które nawet kiedy są niemiłe, to potrafią rozśmieszyć. (więcej na dywagacjenadherbata.blogspot.com…)

Początek szkoły podstawowej to czas, kiedy dziecko powinno się uczyć, że czytanie jest najwspanialszą przygodą. Dziś niestety szkoła często
zniechęca do literatury, zmusza przyzwyczajone do szybkiej akcji w grach komputerowych i kreskówkach dzieciaki do czytania nudnych, przestarzałych książek. Nie dziwmy się więc statystykom. Siedmiolatek powinien się bawić literaturą, na czytanie klasyki przyjdzie jeszcze pora. (więcej na rozswietlamykulture.pl…)

Dużo dzieje się na niespełna trzystu stronach tej książki. Kamery, merynos, domofon i Stuoki Potwór. Wydarzenia skłaniają do refleksji i rozmowy. Bo książka, choć zabawna i w lekturze bardzo przyjemna, mówi o sprawach niezwykle ważnych. O prawie do prywatności, o ochronie własnych danych, o zasadach bezpieczeństwa, których powinno się przestrzegać nie tylko w prawdziwym życiu, ale i rzeczywistości wirtualnej. O tych wszystkich sprawach, o które wydaje nam się, że wiemy, a tak naprawdę rzadko pamiętamy i równie rzadko rozmawiamy o nich z dziećmi. A to duży błąd, czas go naprawić! (więcej na qulturka.pl…)

Przygoda zaczyna się od dziwnego wpisu na forum szkolnym. Kuba wyznaje publicznie, że zakochał się w Amelii. Szybko jednak okazuje się, że nie on był autorem tego wpisu, więc go usuwa. Główna bohaterka jest zawiedziona, a na dodatek dochodzi do spięcia z najlepszą koleżanką – Klementyną. Amelia wpada na niezbyt mądry pomysł. Postanawia opublikować na forum zdjęcie przyjaciółki. Wybiera takie, na którym Klementyna robi głupie miny. Następnego dnia cała szkoła wyśmiewa się z dziewczyny. Usunięcie fotografii ze strony nie pomaga. (więcej na dofi.com.pl…)

Jak zwykle Kosik stworzył znakomitą powieść, którą pokochają młodzi czytelnicy. Jest tu właściwie wszystko, czego może oczekiwać współczesne dziecko sięgające po powieść, a więc i humor, i przygody, i nutę grozy, i miłość, i szkolne kłopoty, i nowoczesną technologię także. Do tego lekki, prosty styl, urocze ilustracje. (więcej na Książkarnia…)

Bohaterami serii Rafała Kosika „Amelia i Kuba” są tytułowi jedenastolatkowie oraz ich rodzeństwo - superinteligentny dziesięcioletni Albert i zwariowana sześciolatka Mi. W książkach spotkamy również mieszkańców apartamentowca, w którym mieszkają bohaterowie: m.in. szalonego naukowca, legwana Franka, emerytkę - panią Kożuszek, nadpobudliwego psa Imbira oraz pewną nierozgarniętą Celebrytkę. Autor pokazuje wydarzenia raz z perspektywy Amelii, a raz Kuby (a czasem również z punktu widzenia innych bohaterów), aby uwrażliwić dzieciaki na problemy innych ludzi i pokazać, że empatia to naprawdę ważna rzecz. (więcej na mamdziecko.interia.pl…)

Rafał Kosik stworzył świetną, wciągająca i nieco fantastyczną serię dla dzieci. Rzeczywiste wydarzenia zgrabnie splatają się z elementami fantasy. Do tego wszystkiego autor w prześmiewczy, ale bardzo przemyślany sposób daje prztyczka w nos nam - dorosłym. Pokazuje nam jacy potrafimy być małostkowi, wścibcy… (więcej na degustatorka.blogspot.com…)